Ciche brzęczenie łańcuchów przerwało jej myślenie. Poruszyła się delikatnie i spojrzała na swoje kajdanki.
- Trzeba je zdjąć, te łańcuchy nie pozwolą mi na większe czynności - wstała, po czym cichutko wymknęła się z pomieszczenia. Skierowała się na górę w poszukiwaniu czegoś ostrego, co przecięłoby żelazo, lecz nie uszła daleko, a wpadła na jednego z mieszkańców podziemi. Nie był to Ame, ów chłopiec miał znacznie chudszą posturę o delikatniejszej budowie, wręcz dziewczęcej, jednak rysy twarzy były dość wyraźne, aby rozpoznać w nich mężczyznę.
- Hola, hola, dokąd panienka się wybiera? Późno już, wojsko patroluje, zarażeni wloką się po ulicach - uśmiechnął się życzliwie do spłoszonej istoty, po czym zlustrował ją wzrokiem. - Hej, a panience ta biżuteria nie przeszkadza? - chwycił doń ciężkie łańcuchy.
- Chciałam znaleźć coś, dzięki czemu mogłabym je zerwać - rzekła nieśmiało.
- O! To fart ci dopisuje, że na mnie trafiłaś! Jestem jednym z rusznikarzy oraz spawaczy, młoda! Przetniemy te kajdany, chodź! - zaśmiał się. Chwyciwszy Dziecko Fortuny za nadgarstek, pociągnął je w dół schodów. - Na minus szóstym piętrze jest magazyn, to miejsce pracy rusznikarzy! - rzucił, gdy dotarli na miejsce. Pchnął ciężkie, mosiężne drzwi i wszedł do środka wraz z Art. Pozdrowił paru kolegów gestem ręki i zaprowadził dziewczynę do jednego ze stolików. - Pokaż, no, złociuchna te ozdóbki! - chwycił za dłoń Art, unosząc jej nadgarstek obciążony kajdanami. - Niezła robota, mocna stal! Hu, hu, nie będzie łatwo, ale dam radę! - zaśmiał się. - No to do roboty! - chwycił za pierwszy przedmiot z prawej, rozpoczynając "operację". Po niespełna dwudziestu minutach kajdany padły na ziemię. - Gotowe! Pozwól, że wezmę je, przydadzą się w robocie, to dobry metal - uśmiechnął się, po czym odprowadził blondynkę do wyjścia.
- Bardzo dziękuję - skłoniła się w ramach szacunku i odeszła. Wróciła do komórki, gdzie Ame zostawił jej materac. Przetarłszy ślady po stali, położyła się na miękkiej pościeli w błękitno-fioletowe kwiatuszki i zamknęła ciężkie powieki, aczkolwiek coś powodowało, że nie mogła spać. Przewracała się z boku na bok, wierciła, kręciła i wyczyniała cuda niewidy. Za Boga nie usnęła, a w końcu tak się znudziła tymi "zabawami", że chwyciła swój zniszczony płaszcz, narzuciła go na głowę i wyszła z pokoju. Tym razem miała zamiar bez żadnych przeszkód uciec z tego miejsca, jednak nie przewidziała, że znowu na kogoś wpadnie.
"Kurczę!" - pomyślała, podnosząc głowę. Tym razem zobaczyła nikogo innego jak... "lekarza-geja". Uśmiechnęła się do niego głupio.
- Ja... szłam sobie tylko po... eee... budyń! Ale nieważne, straciłam apetyt - odwróciła się na pięcie, po czym ruszyła w drugą stronę.
- Ej! - chłopak złapał ją za przedramię, zerkając na bladą twarzyczkę Twelve przeszywającymi, szarymi oczyma, które z niewiadomych przyczyn skojarzyły się złotowłosej z księżycem w pełni i jednocześnie ze swoim bratem. - Nie wolno wędrować o tej porze, kręci się mnóstwo żandarmerii, mogą cię złapać! Dziewczyno! Myśl trochę! - skarcił Dziecko Fortuny. Wydał się jej wręcz przerażający z takim wyrazem twarzy, więc bez słowa przytaknęła głową i mechanicznie odwróciła się do tyłu, aby w pośpiechu zbiec do drzwi komórki. Położyła drobną dłoń na klamce, acz odczekała chwilę, spoglądając na Ame.
- Art - rzekła krótko, zdecydowawszy się zdradzić swoją godność.
- Co? - szatyn najwidoczniej nie zrozumiał przekazu tego trzyliterowego słówka.
- Tak do mnie mów. Art, moje imię - uśmiechnęła się lekko, prawie niewidocznie. Tylko osoba o bardzo dobrym wzroku byłaby w stanie dostrzec ten leciutki gest, który zazwyczaj w jej wykonaniu był aktem wdzięczności.
Matt przytaknął krótko, po czym wyminął Bogini Szczęścia, zmierzając w swoją stronę, lecz kilka stopni dalej zatrzymał się na cichutki, dziewczęcy głos:
- A-ame! - zakrzyknęła niepewnie oraz spokojnie. - Mam nietypową prośbę... Widzisz, braciszek często mi śpiewał... i... Zaśpiewasz mi kołysankę? - zaczęła kręcić nic niewinny ów istotce rękaw bluzy, zarumieniwszy się niczym piwonia. Poczuła się strasznie zawstydzona, że prosi o tak dziecinną rzecz, ale dawno nikt jej nie nucił do snu. Tęskniła za głosem brata, który kilkaset lat temu zaginął gdzieś w cieniach świata, a Matthew z niezidentyfikowanych przyczyn bardzo jej go przypominał.
<Chloe? Ame? XDD Art to taki dzieciak XDDD>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz